Pałac Szustra (Pałacyk Szustra, Pałacyk Lubomirskich) - pa?ac na terenie Warszawy, znajdujący się w dzielnicy Mokotów przy ul. Morskie Oko 2 (dawniej przy ul. Puławskiej 55/57). Obecnie mieści się w nim siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.

W latach 1772-1775 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej.

Założenia ogrodowe opracował Szymon Bogumił Zug. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. "moje wzgórze"). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dzień, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i glorietta flamandzka (domek mauretański).

W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację tego budynku, a w 1845 zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, nastąpiła w 1852 dzięki Adamowi Idzikowskiemu. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. Odbudowę powojenną wykonano w latach 1962-1965. Tadeusz Maciej Szuster, będący ostatnim spadkobiercą, zmarł w 1973.

Klasycyzm (z łac. classicus - doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) ? styl w muzyce, sztuce,literaturze oraz architekturze odwołujący się do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian.
W Europie tzw. "powrót do źródeł" (klasycznych) pojawił sie już w renesansie, a następnie występował równolegle do baroku, czyli od XVII wieku do końca wieku XVIII, w niektórych krajach trwał do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Styl ten szczególnie nawiązywał do antyku. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił pod koniec XVIII wieku. i w pierwszej ?wierci wieku XIX. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła wojna klasyków z romantykami. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa.

literaturze oraz architekturze odwołujący się do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian. W Europie tzw. "powrót do źródeł" (klasycznych) pojawił sie już w renesansie, a następnie występował równolegle do baroku, czyli od XVII wieku do końca wieku XVIII, w niektórych krajach trwał do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Styl ten szczególnie nawiązywał do antyku. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił pod koniec XVIII wieku. i w pierwszej ?wierci wieku XIX. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła wojna klasyków z romantykami. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa.

Cechy klasycyzmu:

• wzorowanie się na tematyce i architekturze starożytnej Grecji i Rzymu (rzymski Panteon i Partenon w Atenach)

• chęć wiernego odwzorowania elementów dekoracji, stroju czy architektury Antyku

• statyka zamiast dynamizmu
• oszczędność wyrazu
• spokój - przeciwieństwo barokowej ekspresji
• uwypuklenie cnót obywatelskich w przeciwieństwie do rokokowej frywolności
• obraz idealistyczny
• kształt ważniejszy niż barwa
• tematyka moralizatorska, często propagandowa (np. Jacques-Louis David smierć Marata)
• ukazywanie momentu przed ważnym wydarzeniem lub akcję (np. Jacques-Louis David Przysięga Horacjuszy)
• używanie silnego strumienia, "snopu" światła (np. Jacques-Louis David śmierć Sokratesa)