Kolej na Mokotowie
Przełom stanowiło otwarcie w 1891 r. linii wąskotorowej Kolejki Wilanowskiej, kursującej od Ronda Keksholmskiego (pl. Unii Lubelskiej) początkowo do Czerniakowa, wkrótce zaś do Wilanowa, a nawet Jeziorny, Konstancina, Skolimowa i Piaseczna. Druga linia wąskotorowa - Kolejki Grójeckiej, przedłużonej w 1900 r. do Góry Kalwarii, została uruchomiona w 1898 r.
Dała ona kolejny impuls do rozwoju Mokotowa, ponieważ na tej linii znajdowało się kilka dużych cegielni. Usprawnienie transportu cegły spowodowało ruch budowlany.
Rozbudowę Mokotowa hamowały jednak ograniczenia i restrykcje, wprowadzone przez władze carskie z powodu istnienia tutaj aż 4 spośród 14 fortów Warszawy. Stanowiły one część wewnętrznego pierścienia fortyfikacji, wysuniętych przed granicę miasta na 4-7 km i połączonych ze sobą szosą forteczną. Na obszarze obecnego Mokotowa znalazły się:
dwa forty na Siekierkach, jeden u stóp Królikarni (przy ul. Idzikowskiego) i Fort ?Mokotów" (w pobliżu obecnej ul. Racławickiej). Dopiero zarzucenie planu wojennego, burzenie zbędnych już fortyfikacji w latach 1909-11 uchyliło wszelkie ograniczenia budowlane. Brukowane dojazdy do fortów stały się z czasem szlakami komunikacyjnymi i dały początek nowym ulicom, których zaczęło przybywać - również w związku z parcelacją przez Szustrów należącego do nich folwarku Mokotów.
2 lipca 1900 r. w pałacyku na Henrykowie w wieku 60 lat zakończył życie Henryk J. Bonnet, sędzia warszawskiego sądu okręgowego, obdarzony tytułem rzeczywistego radcy stanu. W jego pogrzebie na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie uczestniczył cały kulturalny Mokotów. Spadkobiercy Henryka J. Bonneta sprzedali pałacyk rodzinie hrabiów Potockich z Jabłonny, herbu ?Złota Pilawa" (linia krzeszowicka).